Bu yazıyı yazmakta biraz geciktim aslında biliyorum...Çünkü dile getirmek istemedim, belki o yüzden ben hala kabul etmiyorum...
Sen daha ilkokul sıralarında tanıdığım, anne modelisin sen. Bana hep destek olan, herşeyi yaşarken sanki 3. kızınmışım gibi beni de aranıza katan, gittiğimiz pikniklerde hep yanında olduğum, org resitallerimizde hep bizimle olan, susayınca camından su uzatan, nişan, düğün telaşını hep birlikte yaşadığımız, Nermoşumsun sen benim... Gözdenin odasında tüm konuştuklarımızdan duyduklarınla hepimizin hayatından o kadar çok şey biliyorsun ki zaten, bir gün bildiklerini açıklarsan hepimizin hayatı sönebilir :)
Düşündüm de en çok Gözdeye gelmemizin sebebi bile sensin. Suyu bile kalkın alın dediğinde senin getirdiğin bir Gözdeye neden gidilir ki :)
Şimdi nerden çıktı bu keyifsizlik.. Sen ki tüm Olanbaturları toplayansın. Kemali frenleyen, Sedaya sahip çıkan, Gözdeyi idare edensin. Sen iyiyken zor başa çıkıyoruz hepimiz, şimdi nasıl zor biliyor musun?
Reiki yapmayı bilmiyorum, bioenerjiden anlamam ama her an sana şifalar gönderiyorum, düşünce gücünün başarısına inanıyorum ben Nermoşum ve hepsini sana gönderiyorum inan.
Hastalık ortaya çıkmadan demedin mi bana, hadi nişan mı yapıcan, ev mi süslenecek ne olacaksa olsun bak yapayım, sonra seninle uğraşamam diye... Hadi artık yeterince dinlendin, dersen ki biraz daha dinlenicem izin var tamam ama daha fazlasına yok.
Hem karavanda 6 kişi kalabiliyor dediğinde 6.nın ben olduğuma karar vermemiş miydik?
Ne zaman gidicez Nermoş, ne zaman..
Seni gerçekten çok seviyorum.
